هنر زن بودن

هنرمند کسی ست که همیشه تعداد پوشک های باقیمانده در کشو را در ذهن داشته باشد، همیشه بداند چند پیمانه شیرخشک در ظرف موجود است، چند پیراهن اتو کشیده ی همسر گرامی در کمد قرار دارد (حتی زمانی که خودش اتویشان نکرده باشد!)، چند صفحه از کتاب تروماتولوژی دندانی را باید این هفته بخواند تا شب امتحان به علت کمبود وقت تحت فشار طاقت فرسا قرار نگیرد ( حتی اگر هیچ وقت موفق نشود این صفحات را حتی ورق بزند!)، مرتب در ذهنش مرور کند که چند روز تا واکسن یک و نیم سالگی کودکش زمان باقی ست، بداند امروز دخترش حین بازی، باطری های کنترل تلویزیون را در کدام گوشه ی خانه رها کرده است، صبح که از خواب بیدار می شود بداند ظهر چه غذایی قرار است خورده شود، بداند دختر کوچولویش محتویات کیفش را کجای خانه خالی کرده است، بداند گوشی موبایل همسرش را دختر کوچولو گذاشته است داخل کدام کابینت، همیشه در ذهنش مرور کند چند روز دیگر باید روغن سرخ کن را عوض کند و خیلی چیزهای دیگر، همه ی این ها مرتب در ذهنش رژه بروند و کسی نداند، کسی نداند که سر سمینار صبح امروز، او داشته به قطره ی مولتی ویتامینی فکر می کرده که رو به اتمام است!، یا به علت عذاب وجدان همیشگی ناشی از اتو نکردن مرتب لباسهای همسرش، با خودش کلنجار می رفته، کسی نداند زمانی که بحث در مورد هیپوپلازی های مینایی دندانهای شیری بوده او داشته فکر می کرده که سیب زمینی کافی برای پختن ناهار امروز دارد یا نه! و در پایان سمینار، همکلاسی اش از او بپرسد " حنانه حالش چطوره؟" و او با لبخندی به وسعت دنیا بگوید" خیلی خوب"، لبخندی از ته دل، با شادمانی وصف ناشدنی از حس زن بودن ...

پ.ن: من هنرمند نیستم ولی دوست دارم و سعی می کنم باشم، مثل خیلی از مادرها، مثل مادرم و مادر همسرم