دو راهی

دو راهی های مربوط به نگهداری و تربیت بچه ها خیلی زود سر راه مادران تازه کاری مثل من سبز می شوند. پستانک دادن یا ندادن، جدا کردن یا نکردن جای خواب بچه، زمان سوراخ کردن گوش، شروع کردن غذای کمکی در چهار، پنج یا شش ماهگی، سوار کردن یا نکردن بچه به روروئک، تماشا کردن یا نکردن تلویزیون، مرخصی شش ماهه یا یک ساله، دادن یا ندادن اندکی از غذای سفره ی خانواده به بچه، دادن یا ندادن شیر کمکی ........ اینها لیستی از دو راهی هایی هستند که هر مادری ممکن است با آن روبرو شود. گرچه این دو راهی ها در ابتدا بسیار پیش پا افتاده و غیر مهم جلوه می کنند ولی گاهی هر یک از آنها برای مادری مثل من تبدیل می شود به یک دغدغه ی فکری لاینحل! در جواب هر یک از این سوالات هم علم و روانشناسی توصیه های طویل و عریض و بعضا متناقضی کرده اند! یکی می گوید جای بچه را از همان اول جدا کنید تا بچه شخصیت مستقل پیدا کند، دیگری می گوید نههههه، بچه به آغوش گرم مادرش موقع خواب نیاز دارد تا حس امنیتش شکل بگیرد و ........... . پس از مدت ها سردرگمی میان نظریات و فلسفه های گوناگون جماعت پزشک و روانشناس! به این نتیجه رسیدم که بهترین کار این است که هر مادری با توجه به شرایط زندگی خودش و کودکش راهی را که به نظر خودش و حس مادرانه اش درست است انتخاب کند، البته گاهی گوشه چشمی هم به نظرات کارشناسی داشته باشد!!

پس نوشت: در مورد دادن پستانک قضیه جور دیگری ست و بنده به لحاظ علمی و از منظر دندانپزشکی کاملا موافق دادن پستانک هستم! البته میزانش را پس از یک سالگی باید کم و کم تر کرد. دو راهی مربوط به پستانک، دو راهی کاذب است!