بدون عنوان

حالا که یک ماه از آمدن دخترکم گذشته خیلی چیزها عوض شده اند، قبل تر ها شاید مهم ترین دغدغه ی زندگی مشترکمان برای من این بود که آیا من برای محمد مصطفی همان زهرای سابقم؟ دلم می خواست همیشه مثل روزهای اول زندگیمان دوستم بدارد، اگر روزی حس می کردم علاقه اش به من کمتر شده، گرچه در عمق وجودم می دانستم نشده، آن روز تبدیل می شد به یکی از تلخ ترین لحظات زندگی ام.

حالا دیگر من یک مادرم...بعد از گذشت یک ماه از آمدن حنانه ام چند وقتی ست که کم کم حسی متفاوت جای آن همه احساسات غریب دخترانه را برایم می گیرد. حس مادرانه. حالا دیگر از عشق پدرانه ی محمد مصطفی به حنانه است که مسرور و شاد می شوم. دیگر مدام در تکاپوی ارزیابی علاقه اش نسبت به خودم نیستم و این نویدبخش روزهای بهتری برای من است و البته برای محمد مصطفی. گرچه همیشه روحم در برابر قبول تغییرات سخت بوده و در ابتدا قبولش برایم مشکل بود و حتی باعث رنجش محمد مصطفی شدم ولی کم کم دریافتم ان تغییرات هم جزئی از زندگی من است و الان حتی برایم لذتبخش شده و از بابت این تغییر احساس آسودگی می کنم. امیدوارم محمد مصطفی نیز بعد از سه سال که بابت این مساله آزردمش و او همیشه صبوری کرد، احساس آسودگی کند...